തിരികെ യാത്ര !

എപ്പോഴും  യാത്ര തിരഞ്ഞെടുത്ത വഴികളിലൂടെ മാത്രം ആയിരുന്നു. ഊടുവഴികൾ അല്ലാത്ത കാടും പുല്ലുമില്ലാത്ത വീതിയേറിയ തെളിഞ്ഞ പാതകൾ. നേർവഴി ആയതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒരു വഴികാട്ടിയുടെ ആവശ്യകത ഒരിക്കലും അനുഭവപെട്ടിരുന്നില്ല. ലക്ഷ്യമെന്നൊന്നു ഉണ്ടായിരുന്നോ അറിയില്ല, ഈ യാത്ര അനിവാര്യം ആണെന്നും ഇടയ്ക്കു വെച്ച് ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിയാത്തത് ആണെന്നും ഉള്ള ബോധം മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു.

നീണ്ടു നിവർന്നു  കിടക്കുന്ന വഴികൾ ഇടക്കെപ്പോഴോ വിരസമായി തോന്നി തുടങ്ങി . അതിനെ അകറ്റാൻ വേണ്ടിയാണു  ഒരു കൂട്ട് തേടിയത്. മിണ്ടിയും പറഞ്ഞും നടക്കുമ്പോൾ യാത്രയുടെ ദൈർഘ്യം അറിയാനും കഴിയില്ലല്ലോ. ഊടുവാഴികളിലൂടെ ഉള്ള യാത്രയുടെ രസം ഇടയ്ക്കിടെ പറഞ്ഞു കൊതിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു കൂട്ടിനു വന്നയാൾ. എങ്കിൽ അതും ഒന്നറിയണമെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ അടുത്ത് കണ്ട ഊടുവഴിയിലേക്ക് നടന്നു കേറിയത്‌. വിരാമമില്ലാതെ സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ വഴി മനസിലാക്കാതെയുള്ള നടത്തം തുടർന്നു. അത് വരെ കാണാത്ത പല കാഴ്ചകൾ പകർന്നു  തന്ന ഹർഷോന്മാദം ഒന്ന് വേറെ തന്നെ ആയിരുന്നു. എത്ര ദൂരം, എത്ര നാൾ ഒന്നിനും ഒരു ഓർമയും കണക്കും വെച്ചില്ല. വഴി രണ്ടായി പിരിയുന്നിടത്ത്  വെച്ചാണു  കാഴ്ചകളുടെ മായികലോകത്തു നിന്നും പുറത്തേക്കു വന്നത്. ഏത് വഴി പോകണം എന്ന് മനസിലാകാതെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ആണ് രണ്ടായി പിരിയുന്ന വഴിയുടെ നടുവിൽ  ഒറ്റക്കായി പോയി എന്നറിയുന്നത് തന്നെ.

എങ്ങോട്ടു  എന്നറിയാതെ കുഴങ്ങുമ്പോൾ ഒരു ഉൾവിളി , തിരിഞ്ഞു നടക്കുക, ഉപേക്ഷിച്ചു പോന്ന നേർവഴിയിലേക്ക് .

എളുപ്പമായിരുന്നില്ല അത് .നേരത്തെ കണ്ട കാഴ്ചകൾ എല്ലാം ഒരു കണ്‍കെട്ടു വിദ്യ ആയിരുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാൻ അധിക സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല. മുന്നോട്ടു പോകുന്ന മനസ്സും പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്ന കാലുകളും, വഴിയിൽ പതിയിരിക്കുന്ന ക്ഷുദ്രജീവികൾ, ചതിക്കുഴികൾ, ചതുപ്പുകൾ, അങ്ങോട്ട്‌ പോകുമ്പോൾ കാണാതിരുന്ന പലതും വഴിമുടക്കികൾ ആയി മുന്നിൽ . വഴി ചോദിയ്ക്കാൻ ഒരു വഴികാട്ടിയോ , തളർച്ച മാറ്റാൻ ഒരു അത്താണിയോ  ഇല്ല്ല. പക്ഷെ നടന്നേ പറ്റൂ, ശരിയായ പാതയിലേക്കു തിരിച്ചെത്തിയെ മതിയാകൂ. ഇടക്കിടെയുള്ള  ബുദ്ധിയുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ.

നിർത്താതെ നടന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു ഇപ്പോഴും. വഴിയറിയാതെയുള്ള നടത്തം. കൂട്ടിനു പ്രതീക്ഷകളും നക്ഷത്രങ്ങളും മാത്രം. നേർവഴി ഒരു മരീചിക മാത്രമാണ് ഇപ്പോഴും !!!