ഉന്മാദം

വഴി നീളെ വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മഞ്ഞപൂക്കൾ
കത്തുന്ന വെയിലിൽ വിരിയുന്ന ഭ്രാന്ത്
പൂക്കളിൽ നിന്നൊരു കിരണം നെറ്റിയെ തലോടുന്നു
എന്റെ സിരകളിൽ ഭ്രാന്ത് പടരുന്നു
മഞ്ഞ പൂത്തു നിൽക്കുന്ന കാടുകളും
താഴ്വാരങ്ങളും  താണ്ടി
തടാകകരയിൽ എത്തുമ്പോൾ
നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി നീ
കണ്ണുകളിൽ സ്നേഹത്തിന്റെ കടൽ
വെയിൽ ചുവക്കുന്ന ചുണ്ടുകളിലേക്ക്
ഭ്രാന്തിന്റെ ഭാരം ഇറക്കി വെക്കുമ്പോൾ
തുലാവർഷം പോലെ പെയ്തിറങ്ങിയ
സ്നേഹമഴയിൽ എന്റെ ശരീരം തണുക്കുന്നു
ഉന്മാദമടങ്ങിയ കണ്ണുകളാൽ നിന്നെ തിരയുമ്പോൾ
ഒരു മേഘത്തുണ്ട് പോലെ നീ മറയുന്നു
നാവിലൊരു വെയിൽ ചുവ കിനിയുന്നു.